مهاجرت

به عنوان کسی که همیشه عاشق نوشتن بودم واقعا دیگه دستم نمیره که بنویسم

جدال بین وحشتِ رفتن و خستگیِ موندن آخرش من رو به زانو درمیاره

که عقلم « فریاد » می‌زنه باید بری

ولی نمی‌تونم

چون فرومی‌ریزم با رفتن،

ولی موندن هم نابودم می‌کنه

خودم رو مستحق زیستنی بِه از زیستن کنونی میدونم 

هرثانیه و هرلحظه توی مغزم با خودم می‌‌جنگم اما « نمی‌تونم » برم

حس بدیه!

من از مهاجرت کردن و تا ابد تو ایران موندن، هر دو، به یک اندازه می‌ترسم

شاید یه روز بتونم ایران رو ترک کنم

ولى به هیچ وجه فردا نیست 

امروز که اصلا نیست